پل های زنده قدیمی یک قبیله در هند - سیکانیوز

اگر به شمال شرق هند سفر کنید و در سراشیبی تپه های خاسی و جینتیا بگردید، به احتمال زیاد به پل های متعددی برمی خورید که به وسیله ریشه های پیچ خورده درختان بومی به وجود آمده اند.

پل های طبیعی نانگریانت، چراپونجی و لتکین سو به مدت پنج قرن، قسمتی از چشم انداز زیبای این ناحیه بودند. این پل ها برای اولین بار در سال 1844 به وسیله یک شرق شناس اسکاتلندی و جهانگردی به نام هنری یول به ثبت رسیدند.

این پل ها با استفاده از ریشه درخت انجیر به نام فیکوس ساخته شده اند. این گونه گیاهی، درخت بومی این ناحیه است و از آن در سطح زمین ریشه های فرعی رشد می نمایند تا به تقویت و حمایت از شاخه های سنگین و تنومند خود یاری نمایند.

در اوایل قبیله بومی خاسی متوجه شدند که می توانند قدرت این ریشه ها را تحت کنترل خود در آورند و روی رودخانه های متعددی که در یکی از مرطوب ترین نقاط کره زمین وجود دارند، پل های ضروری بسازند.

یکی از مشهورترین پل های طبیعی، پل دو طبقه آمشیانگ در چراپونجی است. برای اینکه به این پل دست ساز شگفت انگیز برسید باید 4 ساعت سفر کنید و از بیش از 3000 پله بالا بروید.

مردم قبیله برای ساختن این پل ها بریدگی ها و شکاف های درختان فوفل را تا تنه آن برش می دهند و از چفته برای راهنمایی ریشه های درختان انجیر استفاده می نمایند تا در عرض رودخانه به طول 30 متر به صورت مستقیم رشد کند.

ریشه های درخت به یاری تنه آن به سمت دیگر رودخانه می رسد و زیر خاک پنهان می گردد. چون درختان به آرامی رشد می نمایند، کل فرایند ساختن پل از شروع تا انتها، در مجموع 15 سال طول می کشد.

با گذشت زمان هر چه پل زنده بیشتر رشد می نماید، ریشه های آن ضخیم تر و قوی تر می گردد به طوری که در نهایت می تواند وزن 50 نفر را تحمل کند.

به لطف حمایت های مردم محلی و علاقه گردشگران پل های قدیمی هنوز هم قابل استفاده هستند و با گذرگاه های مدرن و فلزی جایگزین نشده اند.

مردم قبیله خاسی به ساخت پل ادامه می دهند تا در آینده از آن ها استفاده نمایند. با ساخت پل های نو پل های قدیمی نیز رفته رفته رشد می نمایند و قوی تر و ضخیم تر می شوند.